Земја - Никола Вапцаров

ЗЕМЈА

Оваа земја,

сега што ја чекорам,

оваа земја,

која пролетен ветер ја буди,

оваа земја,

не е моја земја,

оваа земја

простете е туѓа.

В зори тргам.

По фабричен друм

безбројните

рубашки

минат.

Ние сме слеани со срце,

со ум,

но земјата... за своја не ја имам.

Над мојата земја

напролет

зраци

сеат

сјај

и грмат водопади

од сонце

над роден ми

крај

Чувствуваш длабоко

срцето на земната град

и гледаш цвеќа безбројни

скокум како раснат.

Над мојата земја

в небото

опира

Пирин

Облаците в бура

илинденски прикаски пејат,

охридскиот лазур е

бескрајно син и ширен,

а надолу уште

изгрејсонце Егеј го грее.

Си спомнам ли само –

и ете надојдува крвта

во срцето, кое

се топи од некаква нежност...

Земјо моја! Прекрасна земјо моја!...

Поена со крв,

лулеана

в метежи тешки.

Во Софија 1939.

Никола Вапцаров