Еве ја таа проста земја
од дволичен камен
и сонце.
Децата уште незаодени каде откопуваат
лобањи по градините.
Еве ја таа проста земја
од пајажина
и од води.
Мудро слободата кај што ги запишува
селските имиња
Место икони по црквите.
И каде летото како судбина
Трае до последниот востанат.
Еве ја таа проста земја
од заморено дишење
и од молк.
Низ која времето одминува
и пак се враќа
со неа да го сподели лажното траење.
О, еве ја таа проста земја
од грч
и од чекање.
Што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски
А никој не ја знае.
Анте Поповски
No comments:
Post a Comment