Како интерпретатор и посебно како собирач и проучувач на македонската народна песна, како средношколски преподавател по музика и редактор на емисиите за народна музика во Радио Скопје, тој е еден од ретките пасионирани заљубеници на фолклорот и еден од најнеуморните трагачи по народното и непознатото.
В. Хаџиманов е роден во 1905 год. во Кавадарци, каде што го завршува и основното училиште. Гимнизијалното образование го добива во Скопје и во Велес; студира на Правниот и на Филозофсикот факултет во Белград и во Загреб, станува магистар по фармација (1935), но упорно ја посетува Музичката школа во Белград, а дипломира на Катедрата за музика на Вишата педагошка школа дури во ослободеното Скопје (1955).
Уште како ученик самоучки го совладува нотното читање и свирењето на повеќе инструменти. Во учебната 1927/28 година го започна и нотното запишување на музичките материјали во Тиквешијата. При одењето на студии тој понесе со себе и над 1000 запишани народни песни. Тоа, заедно со неговиот глас и манир, му ги отвори микрофоните на Радио Загреб, а после и на радијата во Белград, Љубљана и Скопје и учеството на многу концерти и фестивали во земјата и во странство.
Иако стана магистар по фармација, всушност никојпат не остана да биде само аптекар. Во 1938 год. стана член на Здружението на југословенските музички автори во Загреб и се прослави како „најдобар интерпретатор на македонската народна песна“. За него се интересираа специјалистите од повеќе страни. Меѓу другото, знаејќи дека располага со богата збирка македонски народни песни, Управата на Институтот за национален публицитет „Народно дело“ во Белград му побара да и ги стави на располагање неговите записи за да може да ги објави, како што се вели во писмото од 2. 12. 1937 год.,
Хаџиманов ја сфатил основната цел на „Народно дело“ што е изнесена и во писмото од 15. 12. 1937 год.:
Ho Васил Хаџиманов сакаше да ги пее овие песни како македонски, па и да ги објави како такви. Како куриозум може да се спомене и писмото од бугарското друштво „Микрофон“ од Софија од 10. 10. 1942 год., во кое на сличен начин се пишува:
Продолжува
В. Хаџиманов е роден во 1905 год. во Кавадарци, каде што го завршува и основното училиште. Гимнизијалното образование го добива во Скопје и во Велес; студира на Правниот и на Филозофсикот факултет во Белград и во Загреб, станува магистар по фармација (1935), но упорно ја посетува Музичката школа во Белград, а дипломира на Катедрата за музика на Вишата педагошка школа дури во ослободеното Скопје (1955).Уште како ученик самоучки го совладува нотното читање и свирењето на повеќе инструменти. Во учебната 1927/28 година го започна и нотното запишување на музичките материјали во Тиквешијата. При одењето на студии тој понесе со себе и над 1000 запишани народни песни. Тоа, заедно со неговиот глас и манир, му ги отвори микрофоните на Радио Загреб, а после и на радијата во Белград, Љубљана и Скопје и учеството на многу концерти и фестивали во земјата и во странство.
Иако стана магистар по фармација, всушност никојпат не остана да биде само аптекар. Во 1938 год. стана член на Здружението на југословенските музички автори во Загреб и се прослави како „најдобар интерпретатор на македонската народна песна“. За него се интересираа специјалистите од повеќе страни. Меѓу другото, знаејќи дека располага со богата збирка македонски народни песни, Управата на Институтот за национален публицитет „Народно дело“ во Белград му побара да и ги стави на располагање неговите записи за да може да ги објави, како што се вели во писмото од 2. 12. 1937 год.,
„у нашу велику ЛИРУ, која ћe садржати све наше народне и уметничките песме које се певају и у којој треба једно од највиднијих места да заузму баш јужносрбијанске народне песме (севдалинке), које им по њиховом значају и лепоти им припада“.
Хаџиманов ја сфатил основната цел на „Народно дело“ што е изнесена и во писмото од 15. 12. 1937 год.:
„да би нам јужносрбијанске народне песме (севдалинке) требале за уношење истих у нашу велику ЛИРУ, која ћe садржати поред уметничких песама и народне песме из свих српских крајева“.
Ho Васил Хаџиманов сакаше да ги пее овие песни како македонски, па и да ги објави како такви. Како куриозум може да се спомене и писмото од бугарското друштво „Микрофон“ од Софија од 10. 10. 1942 год., во кое на сличен начин се пишува:
„Нашата фирма се занимава с производство на грамофонни плочи. В репертоара си, обаче, нямаме и ни липсват хубавите истински македонски народни песни, които ние тряба да поднесем сега на тому шо освободените наши братя в Македония. Това ни се налага повечето от национално-патриотични чувства отколкото от комерчески съображения.
Наши добри приятели в Македония ни дадоха Вашият адрес, като на най-големия певец на македонската песен, който Вие с упорит труд сте успяли да съберете във Ваш голям сборник.
По повод на това, ние си позволявме да Ви помолим, Господин Манев, да ни дадете съгласието си за испълнението на 20—30 македонски народни песни на нашите грамофонни плочи „Микрофон-Б", като срешу това испълнение щe Ви заплатим съответния хонорар“.
Продолжува
No comments:
Post a Comment