Византиските формули на Грците
Колку и Македонија да не беше слободна и независна во турско време, во сите акти пишува дека во изјавите на сите државници на сите балкански држави, вклучувајќи ја и Грција, како и велесилите, од првите релевантни извештаи, па се до крајот на периодот одреден за истражување, постојано и во секоја пригода за македонската област се користи името Македонија.
Оваа тривијалност мора особено да се истакне, со оглед на тоа што грчкиот министер за надворешни работи Папаконстанину во 1992 година, на еден официјален брифинг, сакаше да ги убеди „пријателските" членки на тогашната Европска заедница дека дури во 1944 година Тито самоволно и противзаконски и го доделил името Македонија на Република Македонија во рамките на СФРЈ и дека тоа всушност нема никаква врска со нејзиното минато. Како што изјавија доброинформирани извори, Папаконстанину на овој брифинг не изнел никаква конкретна информација и ниту еден историски, етнички, религиозен или пак било каков политички аргумент, туку се служел со емотивни апели, со византиските формули на повикување духови како и со обвинувања против новата Република Македонија. Грција – непопречена од ЕУ, НАТО, ОН, ОБСЕ и Советот на Европа - ја одржува оваа фикција се до денес.
Од цитатите на текстовите од старите извештаи ќе се потврди фактот дека името „Македонија" е традиционално име за областа населена со Словени и ќе се разоткрие грчката измама, со што анахронизмот за името ќе стане $$ad absurdum.$$
За постоењето на оваа традиција постојат недвосмислени показатели, бидејќи постојат примери дека името Македонија се употребувало со векови: на прво место во самото министерство за надворешни работи на Р. Германија. Од околу 2.000 тома што ги опфаќаат извештаите од Османлиското Царство, 154 тома се однесуваат само на – како што пишува на корицата на секој том – односите во „Македонија". Првите документи потекнуваат од 1867 година, значи од времето на пруското министерство за надворешни во рамките на северногерманскиот сојуз. Би било апсурдно да се обвинат тогашните служби во Германија дека сами го измислиле ова име, целосно неповрзано со реалните состојби и со неговата употреба од другите европски сили.
Изворите на другите сили, кои биле потесно врзани со Балканот и имале повеќе интереси кон него отколку Русија или Германскиот Рајх, водат уште поназад во минатото:
Така, на пример, австрискиот цар Леополд се заложил за заштита на Македонците поради трагичното Карпошово востание. Авторот сепак не успеа да пронајде непобитен доказ за овој документ, бидејќи на ова барање, проф. Ауер од виенскиот домашен, дворски и државен архив на 2 јануари го даде следниов одговор: „Наводното писмо за заштита на Македонците од кралот Леополд Први од 26 април 1690 година во литературата се јавува во различни форми, меѓутоа во нашите архиви не може да се пронајде доказ за неговото постоење".
Карпошовото востание имаше трагичен крај и поради тоа што генералот Пиколомини, со цел да го осигури повлекувањето на австриската армија во 1697 година, нареди да се запали во тоа време најубавиот град на Балканот, Скопје, за под заштита на градот што гореше да може брзо и сигурно да ги повлече своите војници од Македонија, исцрпени од многубројните битки по освојувањето на огромните територии и десеткувани од колера (чума?). Залудно.
Иако Турците околу 250 до 300 години претходно при организацијата на покорените области во Европа, новоздобиените области во Југоисточна Европа ги именуваа со едно име како Румелија, еден од петте окрузи во оваа провинција и тогаш го носеше името Македонија. Подоцна султаните се потрудија со странските претставници да го употребуваат само турското име „Румелија" - да, откако султанот по мировните договори од Кучук-Кајнарџи во 1774 година и Адрианопол 1829-30 година го забележа зголемениот интерес на западните сили за судбината на христијаните под турскиот камшик, во еден реакциски испад нареди да се избриши името „Македонија" од житијата на светците во библиите на турски јазик (нив барем ги имаше!!).
Тоа што името Македонија се споменува исто така во првото писмо на Апостол Павле на Солуњаните (три пати), во второто писмо на Колосјаните (пет пати), како и на Римјаните и на Тимотеј (во нив по еднаш), како и во првата книга Макавејска, гл. 1 стих 1, зилотите очигледно го превидоа.
И на крај, за да се навратиме уште поназад во историјата, Бојич/Ошлис го напиша следново за појавувањето на Словените во Византиското Царство.
„Македонските Словени" во службениот јазик на Византија, се нарекуваат Словените, кои во шестиот век по Христа се населиле на нејзините територии.
Од истото време потекнува и еден извештај, кого Михаел Вајтман го цитира од двете книги за историјата на Солун и неговата опсада од Словените во Македонија на крајот на 6 век.
Јован Солунски, „кој очигледно и самиот учествувал во одбраната", напишал дека „во 585 год. иницијативата на нападот преминала кај Аварите. Еден дел од словенските војски што се пробивале од Тракија се приклучиле кон големиот потфат на Каганите против главниот град на митрополијата Македонија".
Следствено, многу нешта зборуваат дека Византија означувањето на овој регион како Македонија" го презела од Римјаните и го пренела на Словените, кои до ден-денес го задржале низ векови.
Оттука слободно може да се говори за непрекината традиција на употребата на името Македонија, од времето пред Христа, преку римската и византиската епоха, населувањето на Словените и турското поробување се до раѓањето на идејата за национална држава во 19 век, како и до основањето на СФРЈ во 1944 година и Република Македонија во 1991 година.
Во поглед на сево ова, невистинитите тврдења на грчкиот режим во 1992 година за наводната своеволна интерпретација на името на Република Македонија се смислена измама за претставниците на земјите на ЕЗ во Атина.
Стратегијата на Грција, на која посочува и Јута де Јонг, секоја врска на Македонците со историското име Македонија да се дискредитира како наводно „дури во 19 век повторно заживување на името 'Македонија'", се разоткрива како обид неправедно да им се одземе правото на ова име на Словените, кои веќе 1300-1400 години живеат на просторите на античките Македонци. Во исто време, Грција прави сомнителен обид да ги декларира античките Македонци како Грци и со тоа „правото на употреба" на името Македонија да го обезбеди само за Грција.
Ханс -Лотар Штепан
Колку и Македонија да не беше слободна и независна во турско време, во сите акти пишува дека во изјавите на сите државници на сите балкански држави, вклучувајќи ја и Грција, како и велесилите, од првите релевантни извештаи, па се до крајот на периодот одреден за истражување, постојано и во секоја пригода за македонската област се користи името Македонија.
Оваа тривијалност мора особено да се истакне, со оглед на тоа што грчкиот министер за надворешни работи Папаконстанину во 1992 година, на еден официјален брифинг, сакаше да ги убеди „пријателските" членки на тогашната Европска заедница дека дури во 1944 година Тито самоволно и противзаконски и го доделил името Македонија на Република Македонија во рамките на СФРЈ и дека тоа всушност нема никаква врска со нејзиното минато. Како што изјавија доброинформирани извори, Папаконстанину на овој брифинг не изнел никаква конкретна информација и ниту еден историски, етнички, религиозен или пак било каков политички аргумент, туку се служел со емотивни апели, со византиските формули на повикување духови како и со обвинувања против новата Република Македонија. Грција – непопречена од ЕУ, НАТО, ОН, ОБСЕ и Советот на Европа - ја одржува оваа фикција се до денес.
Од цитатите на текстовите од старите извештаи ќе се потврди фактот дека името „Македонија" е традиционално име за областа населена со Словени и ќе се разоткрие грчката измама, со што анахронизмот за името ќе стане $$ad absurdum.$$
За постоењето на оваа традиција постојат недвосмислени показатели, бидејќи постојат примери дека името Македонија се употребувало со векови: на прво место во самото министерство за надворешни работи на Р. Германија. Од околу 2.000 тома што ги опфаќаат извештаите од Османлиското Царство, 154 тома се однесуваат само на – како што пишува на корицата на секој том – односите во „Македонија". Првите документи потекнуваат од 1867 година, значи од времето на пруското министерство за надворешни во рамките на северногерманскиот сојуз. Би било апсурдно да се обвинат тогашните служби во Германија дека сами го измислиле ова име, целосно неповрзано со реалните состојби и со неговата употреба од другите европски сили.
Изворите на другите сили, кои биле потесно врзани со Балканот и имале повеќе интереси кон него отколку Русија или Германскиот Рајх, водат уште поназад во минатото:
Така, на пример, австрискиот цар Леополд се заложил за заштита на Македонците поради трагичното Карпошово востание. Авторот сепак не успеа да пронајде непобитен доказ за овој документ, бидејќи на ова барање, проф. Ауер од виенскиот домашен, дворски и државен архив на 2 јануари го даде следниов одговор: „Наводното писмо за заштита на Македонците од кралот Леополд Први од 26 април 1690 година во литературата се јавува во различни форми, меѓутоа во нашите архиви не може да се пронајде доказ за неговото постоење".
Карпошовото востание имаше трагичен крај и поради тоа што генералот Пиколомини, со цел да го осигури повлекувањето на австриската армија во 1697 година, нареди да се запали во тоа време најубавиот град на Балканот, Скопје, за под заштита на градот што гореше да може брзо и сигурно да ги повлече своите војници од Македонија, исцрпени од многубројните битки по освојувањето на огромните територии и десеткувани од колера (чума?). Залудно.
Иако Турците околу 250 до 300 години претходно при организацијата на покорените области во Европа, новоздобиените области во Југоисточна Европа ги именуваа со едно име како Румелија, еден од петте окрузи во оваа провинција и тогаш го носеше името Македонија. Подоцна султаните се потрудија со странските претставници да го употребуваат само турското име „Румелија" - да, откако султанот по мировните договори од Кучук-Кајнарџи во 1774 година и Адрианопол 1829-30 година го забележа зголемениот интерес на западните сили за судбината на христијаните под турскиот камшик, во еден реакциски испад нареди да се избриши името „Македонија" од житијата на светците во библиите на турски јазик (нив барем ги имаше!!).
Тоа што името Македонија се споменува исто така во првото писмо на Апостол Павле на Солуњаните (три пати), во второто писмо на Колосјаните (пет пати), како и на Римјаните и на Тимотеј (во нив по еднаш), како и во првата книга Макавејска, гл. 1 стих 1, зилотите очигледно го превидоа.
И на крај, за да се навратиме уште поназад во историјата, Бојич/Ошлис го напиша следново за појавувањето на Словените во Византиското Царство.
„Македонските Словени" во службениот јазик на Византија, се нарекуваат Словените, кои во шестиот век по Христа се населиле на нејзините територии.
Од истото време потекнува и еден извештај, кого Михаел Вајтман го цитира од двете книги за историјата на Солун и неговата опсада од Словените во Македонија на крајот на 6 век.
Јован Солунски, „кој очигледно и самиот учествувал во одбраната", напишал дека „во 585 год. иницијативата на нападот преминала кај Аварите. Еден дел од словенските војски што се пробивале од Тракија се приклучиле кон големиот потфат на Каганите против главниот град на митрополијата Македонија".
Следствено, многу нешта зборуваат дека Византија означувањето на овој регион како Македонија" го презела од Римјаните и го пренела на Словените, кои до ден-денес го задржале низ векови.
Оттука слободно може да се говори за непрекината традиција на употребата на името Македонија, од времето пред Христа, преку римската и византиската епоха, населувањето на Словените и турското поробување се до раѓањето на идејата за национална држава во 19 век, како и до основањето на СФРЈ во 1944 година и Република Македонија во 1991 година.
Во поглед на сево ова, невистинитите тврдења на грчкиот режим во 1992 година за наводната своеволна интерпретација на името на Република Македонија се смислена измама за претставниците на земјите на ЕЗ во Атина.
Стратегијата на Грција, на која посочува и Јута де Јонг, секоја врска на Македонците со историското име Македонија да се дискредитира како наводно „дури во 19 век повторно заживување на името 'Македонија'", се разоткрива како обид неправедно да им се одземе правото на ова име на Словените, кои веќе 1300-1400 години живеат на просторите на античките Македонци. Во исто време, Грција прави сомнителен обид да ги декларира античките Македонци како Грци и со тоа „правото на употреба" на името Македонија да го обезбеди само за Грција.
Ханс -Лотар Штепан
No comments:
Post a Comment